Η "Νέα Εποχή" και ο διπλός Οικουμενισμός (Πολιτικός και Θρησκευτικός)

Η «ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ» ΚΑΙ Ο ΔΙΠΛΟΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ
(ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΣ)

Του πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνού 

Η εποχή μας σφραγίζεται καθοριστικά από μια νέα ιστορική συγκυρία, τη Νέα Παγκόσμια Τάξη πραγμάτων και την ανάδυση στο παγκόσμιο προσκήνιο μίας νέας παγκόσμιας Μονοκρατορίας της Pax Americana, που μεταφέρει τον κόσμο, αναδρομικά, στην ενότητα της Pax Romana και σ’ ό,τι αυτή μπορεί να σημαίνει για τον άνθρωπο και τον κόσμο. Η ανθρωπότητα εντάχθηκε σ’ ένα παγκόσμιο σύστημα πολιτικής και αξιών, που ελέγχει και διαμορφώνει καθολικά, μέσω της ενιαιοποιημένης παιδείας και των κατευθυνόμενων Μ.Μ.Ε., τον άνθρωπο και την κοινωνία, ως πλανητικό άνθρωπο και πλανητική-ολιστική κοινωνία. Το Internet-Διαδίκτυο ιδιαίτερα, ενοποιεί τον κόσμο μας, τεκμηριώνοντας αυτό, που εμπεριέχει ο όρος παγκοσμιοποίηση (Globalization). Και είναι θεμιτό να επικαλούμεθα τον ελπιδοφόρο λόγο του Χριστού μας «γενήσεται μία ποίμνη, εις ποιμήν» (Ιω. 10, 18), το ερώτημα όμως είναι: υπό ποίον ποιμένα; 

Η Νέα Τάξη συνδέεται αποκρυφιστικά, με τη Νέα Εποχή (New Age), την υδροχοϊκή περίοδο της ιστορίας, που διαδέχθηκε, όπως λέγουν, την εποχή του «Ιχθύος», δηλαδή του Ιησού Χριστού και της ιστορικής περιόδου, που σφραγίζεται από την μορφή Του. Και οφείλω να ζητήσω συγγνώμη, που επικαλούμαι και την οπτική του αποκρυφισμού, δικαιώνονται πάντως, αφού οι περισσότεροι των πολιτικών Ηγετών καθοδηγούνται από αστρολόγους. 

Στο σημείο αυτό επιτρέπεται ένας ιστορικός παραλληλισμός: Στις 11.5.330 μ.Χ. αναδύθηκε ένα νέο ιστορικό μέγεθος, η αυτοκρατορία της Νέας Ρώμης, που υποστασιωνόταν με το τρίπτυχο: εκχριστιανισμένος ρωμαϊκός κρατικός φορέας-ελληνικός πολιτισμός/παιδεία και χριστιανική ορθοδοξία, η ψυχή και ζωοποιός δύναμη του νέου αυτού παγκόσμιου μορφώματος. Η σημερινή Νέα Εποχή, ως παγκόσμια αυτοκρατορία, ανατρέπει και υποκαθιστά το παλαιό με το δικό της τρίπτυχο: παγκόσμια πολιτική εξουσία των Η.Π.Α., παγκόσμιος πολιτισμός, με την επιβολή και επικράτηση του δυτικού-φράγκικου πολιτισμού, και παγκόσμια θρησκεία, ως Πανθρησκεία, για την διαμόρφωση ολιστικής συνειδήσεως πάνω στην πανθεϊστική βάση: Όλοι ένα-όλοι Θεός! Μέσα στην πολυωνυμία του (αναμενόμενου;) Υδροχοϊκού Μεσσία αθετείται η μοναδικότητα και αποκλειστικότητα του ενανθρωπήσαντος Θεού Λόγου στη δυνατότητα σωτηρίας ως θεώσεως (πρβλ. Πραξ. «4, 12: ουκ έστιν εν άλλω ουδενί η σωτηρία»), διότι ο ΜΟΝΟΣ σωτήρας είναι ο Χριστός. Η ιδεολογία της Νέας Εποχής συνιστά έτσι, πρόκληση ουσιαστική για την Ορθοδοξία. 

Όχι θεολόγος, αλλά διεθνολόγος, ο καθηγητής Χριστόδουλος Γιαλλουρίδης, περιέγραψε τη νέα αυτή πραγματικότητα ως «κυριαρχία ενός ανάρχου διεθνούς συστήματος, με κύρια χαρακτηριστικά την αστάθεια, ρευστότητα, την ανασφάλεια, τον πόλεμο όλων εναντίον όλων, αλλά και την ανικανότητα του διεθνούς Οργανισμού να αποτρέψει συγκρούσεις και πολέμους, πολύ δεν περισσότερο να επιβάλει την τάξη» (στον τόμο ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ, Άγιον Όρος 1996, σ. 248). Κατά τον ίδιο, «η ανθρωπότητα ήδη βιώνει την τραγωδία της μετάβασης σ’ ένα εξαιρετικά αβέβαιο μέλλον». Η τραγωδία αυτή αποκαλύφθηκε σήμερα με την επιβαλλόμενη από τους ισχυρούς της γης παγκόσμια οικονομική κατάρρευση. 

Η μετακαρλομάγνεια Ευρώπη απώλεσε πάσαν σχέσιν με τον Χριστιανισμόν 

2. Στο πλαίσιο διαμορφώσεως της Νέας Εποχής εντάσσεται και η Ευρωπαϊκή Ενοποίηση ή Ολοκλήρωση, η Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι επιφανειακές -και κυρίως φαινομενικές- συγκρούσεις (π.χ. Η.Π.Α.  και Ε.Ε.) δεν σημαίνουν και ουσιαστικές διαφοροποιήσεις, αλλά εκφράζουν αντιθέσεις συμφερόντων και ιστορικού ρόλου. Πρέπει δε να δηλωθεί, ότι ως Ορθόδοξος Έλληνας, ζυμωμένος με την οικουμενική ορθόδοξη οικουμενικότητα, έβλεπα ως υπέροχο επίτευγμα και αδήριτη ανάγκη την ευρωπαϊκή ενότητα, ως Ευρώπη όμως των Λαών και των πολιτισμών τους. Κείμενα όμως και πράξεις της Ευρωπαϊκής Ενώσεως απεκάλυψαν ότι απώτερος στόχος είναι η ενιαία πολιτισμική, ιστορική και κρατική συνείδηση για τη δημιουργία τελικά, του ενιαίου ευρωπαίου ανθρώπου, μέσω της παιδείας. Είναι δε ήδη εμφανής, και λόγω της αδρανοποίησης των δικών μας εσωτερικών αντιστάσεων, η μονοδρομική «μετακένωση» από τις χώρες, που συνιστούν το Ευρωπαϊκό «Διευθυντήριο», με εξ ίσου εμφανή την προϊούσα απορρόφηση (=υποδούλωση) των μικρότερων λαών από τη μετακαρλομάγνεια Ευρώπη, που έχασε τελικά κάθε σχέση όχι μόνο με την Ορθοδοξία, αλλά και με τον Χριστιανισμό. Η πολιτική δε σύγκλιση της Γαλλίας με τη Γερμανία και οι επιπτώσεις της στις πολιτιστικές και οικονομικές σχέσεις των ευρωπαϊκών εθνοτήτων, δείχνουν την επιστροφή στην Καρλομάγνεια ενότητα του φραγκικού μετώπου έναντι (και ενάντιον…) της Ορθόδοξης Ανατολής, που, κατά την ομολογία πολιτισμολόγων, όπως ο Toynbee ή ο Huntington, ενσαρκώνει πολιτισμική παράδοση εντελώς ασύμπτωτη με εκείνη της μετακαρλομάγνειας Ευρώπης. Ο Huntington, ως γνωστόν, υποστήριξε στο πολύκροτο βιβλίο του «The clash of civilizations», ως αδήριτη τη σύγκρουση των πολιτισμών, αντιπαρατάσσοντας τον φραγκοτευτονικό πολιτισμό (Τεύτονες=Deutsche) στο Ισλάμ και την Ορθοδοξία! Ο δικός μας ορθόδοξος πολιτισμός βρίσκεται στους αντίποδες της ευρωπαϊκής πολιτισμικής παράδοσης. Η ένταξή μας στην Ε.Ε. είναι κυρίως πρόβλημα πολιτισμικό και πνευματικό και μετά πολιτικό-οικονομικό. 

Στην ευρωπαϊκή μετανεωτερικότητα κρίνεται η εθνική συνέχειά μας, με την αναφόρτιση της συλλογικής μας συνειδήσεως και την αλλοίωση της εθνικής μας ταυτότητας, που έχει διαμορφωθεί στο φως της ορθόδοξης Πίστεώς μας. Ο δυτικός πολιτισμός παράγει, αιώνες τώρα, άλλο τύπο ανθρώπου και κοινωνίας, εξορίζοντας το υπερβατικό απ΄πο την ενδοκοσμική πραγματικότητα και δίνοντας προτεραιότητα στο άτομο-εξάρτημα της πολιτειακής μηχανής. Ο σέρβος όσιος π. Ιουστίνος (Πόποβιτς) είπε χαρακτηριστικά ότι το επίτευγμα της Ευρώπης είναι ο άνθρωπος «ρομπότ», διότι η Ευρώπη, χάνοντας τον Θεό, έχασε και τον άνθρωπο! Ο ορθόδοξος πολιτισμός συνεχίζει -ακόμη και σήμερα- την αγιοπατερική θεοκεντρικότητα, επιμένοντας στο πρόσωπο-φορέα της ελευθερίας και αυτοθυσίας. 

Η παγκόσμιος Μονοκρατία 

3. Με την ένταξή μας στην Ενωμένη Ευρώπη και συνακόλουθα με την συμπόρευσή μας με τη Νέα Τάξη πραγμάτων -το ευρύτερο πλαίσιο της συλλογικής μας υπάρξεως, ζούμε τον μεγαλύτερο και σημαντικότερο απ’ όλους τους ιστορικούς αναπροσανατολισμούς μας, αφού δεν πρόκειται για μία συμμαχία παλαιού τύπου (ο Ορθόδοξος πάντα επιλέγει αυτός τις συμμαχίες του και μένει πιστός σ’ αυτές). Δεν είναι, λοιπόν, κάτι εξωτερικό και προσωρινό, αλλά κάτι εσωτερικό και ουσιαστικότατο, μετουσιώνεται ολόκληρη η ζωή μας μεθιστάμεθα -ζούμε μιαν έκσταση, αν θέλετε- σε μιαν άλλη ιστορική σάρκα-πραγματικότητα, με προεκτάσεις τεράστιας σημασίας για την ταυτότητά μας και την περαιτέρω θέση μας στην Ιστορία. Κατά τον μακαρίτη Μάνο Χατζηδάκη «εισήλθαμε εκούσια σε μία νέα τουρκοκρατία». 

Τα «έθνη» της εποχής μας εισέρχονται σε μία παγκόσμια Μονοκρατορία, εντασσόμενα -αναγκαστικά- σ’ ένα κατασκευασμένο παγκόσμιο πολιτικό σχήμα, με την επιβολή σ’ όλα τα επίπεδα και όλους τους χώρους της Υπερδύναμης. Η κατασκευασμένη αυτή «αλλαγή» εκφράζεται, πράγματι, αριστουργηματικά, και προφητικά συγχρόνως, στο γνωστό βιβλίο του George Orwell, «1984» ή στο συγκλονιστικό άρθρο του  Ben Gourion, στο περιοδικό Look των Η.Π.Α. (16.1.1962), όπου αναπτύσσονται οι «προφητικές» προβλέψεις του για τον κόσμο του τέλους του 20ου αιώνα: «Η εικόνα του κόσμου το 1987, όπως τη φαντάζομαι. Ο ψυχρός πόλεμος θα ανήκει στο παρελθόν. Η εσωτερική πίεση (…) θα οδηγήσει σε μια σταδιακή δημοκρατικοποίηση στη Σοβιετική Ένωση (…). Δυτική και Ανατολική Ευρώπη θα γίνουν Ομοσπονδία από αυτόνομα κράτη με σοσιαλιστικό σύστημα (…). Με εξαίρεση τη Σ.Ε., μια ομοσπονδιακή χώρα, όλες οι άλλες ήπειροι θα ενωθούν σε μια παγκόσμια συμμαχία, στη διάθεση της οποίας θα βρίσκεται μια διεθνής αστυνομική δύναμη». Όταν είδα τους κυανόκρανους του Ο.Η.Ε., τότε κατάλαβα ποια είναι αυτή η αστυνομία! Δεν υπάρχει στρατός πια. Υπάρχει μια διεθνής αστυνομία, για να επιβάλλει την τάξη, εκεί που απειλείται ή γίνεται προσπάθεια να απειληθεί η επιβαλλόμενη νέα παγκόσμια Τάξη. Η «προφητεία» όμως έχει και συνέχεια: «Όλοι οι στρατοί θα καταργηθούν και δεν θα ξαναγίνουν πόλεμοι. Στην Ιερουσαλήμ τα ενωμένα Έθνη θα οικοδομήσουν το βωμό των Προφητών στην υπηρεσία όλων των ομοσπονδοποιημένων ενωμένων ηπείρων. Εκεί στην Ιερουσαλήμ θα είναι η έδρα της ανώτατης αρχής της ανθρωπότητας και θα λύει όλες τις διαφορές ανάμεσα στις ενωμένες ομοσπονδίες-ηπείρους, όπως έχει προφητέψει ο Ησαΐας»…
 

Οι κινήσεις της «Νέας Εποχής» εις τρία… επίπεδα 

4. Η Νέα Εποχή κινείται σε τρία επίπεδα: το πολιτικό, που σημαίνει κατίσχυση μιας Υπερδύναμης με μονοκρατορικό παγκόσμιο ρόλο· το πολιτιστικό, με την επικράτηση ενός ραφιναρισμένου και ανανεωμένου δυτικού (φραγκογερμανικού) πολιτισμού. Το τρίτο επίπεδο είναι το θρησκευτικό. Οι διαθρησκειακές συμπροσευχές, δηλαδή υπό την ηγεσία του Πάπα -στον δυτικό Τύπο έχει χαρακτηρισθεί «πλανητάρχης Νο 2»- και με τη συμμετοχή των Ορθοδόξων Ηγετών) δείχνουν, ότι τέθηκε ήδη σε λειτουργία ο σχετικός μηχανισμός για την επικράτηση της παγκόσμιας θρησκείας με νόημα σαφώς πανθεϊστικό. Αυτό δείχνει η προβολή της φύσεως ως «Οικολογία» στις διαχριστιανικές σχέσεις. Αυτά απαιτούν, φυσικά, αναίρεση του Χριστιανισμού και μάλιστα στην πατερική αυθεντικότητά του (Ορθοδοξία). 

Στο πλαίσιο και τις στοχοθεσίες της Νέας Εποχής και της Παγκοσμιοποίησης έχουν ενταχθεί και οι Διαχριστιανικοί και Διαθρησκειακοί Διάλογοι. Διακονούν και αυτοί πολιτικές σκοπιμότητες, κατά τα συμφέροντα της Νέας Εποχής, και όχι την εν Χριστώ Αλήθεια, την «εν αληθεία» ενότητα. Η πολυπροβαλλόμενη ένωση γίνεται μέσο, δεν είναι ο σκοπός. Διότι, αν ήταν εν Χριστώ αυτός ο στόχος μας, θα έπρεπε να κινείται στο πλαίσιο της αποστολικής και αγιοπατερικής παραδόσεως. Όμως με τη λεγομένη «μεταπατερική θεολογία», τη «βαπτισματική θεολογία, τη θεολογία των Κλάδων», όλα εφευρήματα του αποχριστιανοποιημένου Δυτικού Χριστιανισμού για τη διευκόλυνση των στόχων της Παγκόσμιας Δύναμης, που έχει αιχμαλωτίσει τα πάντα, οι Διάλογοι σύρουν την αποδυναμωμένη Ορθόδοξη Ηγεσία σε μειοδοσίες έναντι της αποστολικής και αγιοπατερικής Ορθοδοξίας. Στη θέση της έχει τεθεί η δική μας ελλειμματική ψευδο-ορθοδοξία, που θεραπεύει εφήμερες και συμφεροντολογικές σκοπιμότητες, που προδίδουν συν τοις άλλοις και την αφέλεια και θεολογική ανεπάρκειά μας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η προσδοκία πολιτικού και εθνικού οφέλους από την στήριξη των ελπίδων μας στον Πάπα. Λησμονούμε όμως, ότι ο Πάπας είναι βασιλεύς και αρχηγός κράτους, ταυτισμένος με τις κρατικές εξουσίες της Νέας Εποχής, σε μόνιμη συμμαχία και συνεργασία μαζί τους, και ότι πέρα από παραπλανητικά ευχολόγια, για να ρίχνει «στάχτη στα μάτια» και να μας εξαπατά και να ήθελε ακόμη, δεν μπορεί να μας προσφέρει τίποτε από όσα ζητούμε. Άρα η επιμονή να προσφεύγουμε στο Βατικανό και στον Πάπα, ζητώντας συμπαράσταση και βοήθεια, είναι μάταιη και προδίδει τουλάχιστον την αφελότητά μας, αν όχι ίσως και τη συστράτευση στην εξυπηρέτηση αλλοτρίων και αντορθοδόξων συμφερόντων.

Η Πανθρησκεία άλλη μορφή Πανθεϊσμού 

Η «Πανθρησκεία» με ενδιαφέρει εδώ περισσότερο, ως Θεολόγο. Διότι πρόκειται για μία άλλη μορφή πανθεϊσμού, που στοχεύει στην ισοπέδωση όλων των θρησκευμάτων, μαζί και του Χριστιανισμού. Αυτό συντελείται, βέβαια, με την «τεκτονική» μέθοδο της συγκράτησης των πάντων και συγκρητιστικής αναχώνευσής τους και ουσιαστικά διάλυσης όλων.  Η ένταξη της Χώρας μας στην Ε.Ε. συνδέθηκε απ’ αρχής με χιλιαστικά οράματα καθολικής ευημερίας, που ακόμη προπαγανδίζονται για την απρόσκοπτη διακίνηση των συνθημάτων και τη χειραγώγηση της κοινής γνώμης κατά τις διαθέσεις της (πραγματικής) Ηγεσίας. 

Στο σημείο αυτό πρέπει να δηλωθεί, ότι η ένταξη των Ορθοδόξων Κρατών στην Ευρωπαϊκή Ένωση συνδυάζεται απ’ αρχής με την αποδοχή της ευρωπαϊκής νομοθεσίας, που επιβάλλει ένα νέο ήθος, επιφέροντας την διάλυση του παραδοσιακού ιστού της κοινωνίας. Διότι η αμοραλιστική παράλυση της κοινωνίας δημιουργεί «ρομπότ», υπηκόους δουλοπρεπείς και εύχρηστους από την παγκόσμια εξουσία. Έτσι μας επέβαλαν το αυτόματο διαζύγιο, την ελευθερία και νομιμοποίηση των αμβλώσεων, την νομιμοποίηση της ομοφυλοφιλίας, της «παιδοφιλίας» κ.λπ., για να ανήκουμε στην Ενωμένη Ευρώπη. 

Γίναμε νομαρχία ενός εκτενούς κράτους 

Επιτρέψτε μου δε να καταθέσω μια εμπειρία μου στην Γερμανία, όπου σπούδαζα (1969-1975). Λίγο πριν από την επιστροφή μου στην Ελλάδα, επισκέφθηκα τον αείμνηστο καθηγητή μου Wilhelm Schneemelcher, διακεκριμένο επιστήμονα, με σημαντική ανάμειξη και στον πολιτικό βίο της χώρας του, στην παράταξη του Σοσιαλιστικού Κόμματος (SPD). Τότε μου είπε: Για να μπείτε στην Ευρώπη, πρέπει να μεταρρυθμίσετε το Δίκαιό σας, προσαρμόζοντάς το προς το κοινοτικό (ευρωπαϊκό). Δεν μπορούσα να το πιστεύσω, σήμερα όμως εκτιμώ την ειλικρίνειά του, που άφρονες και δουλοπρεπείς πολιτικοί μας επέβαλαν και την οικονομική δουλεία. 

Η ενοποίηση και ενιαιοποίηση του ευρωπαϊκού χώρου είναι ο στόχος του ευρωπαϊκού ονείρου, κάτι που μένει σταθερό και αμετάθετο από τη δεκαετία του 1950 ως σήμερα. Οι οραματισμοί των πρωτοπόρων Ευρωπαίων της εποχής μας απέβλεπαν από την αρχή στην «Ευρώπη χωρίς σύνορα», αλλά και στην Ευρώπη «των νέων οριζόντων», ως ένωση υπερεθνική (υπερκράτος), που απαιτεί πολίτες με κοινή συνείδηση και ενιαίο τύπο ανθρώπου, του Ευρωπαίου ανθρώπου. Και αυτό είναι δυνατό να επιτευχθεί με τη δημιουργία των αναγκαίων συνθηκών μέσω της παιδείας, των μέσων ενημέρωσης και της ειδικής οργάνωσης της κοινωνίας. Αυτό όμως είναι αδύνατο χωρίς την ισοπέδωση των ιδιαιτεροτήτων των επί μέρους Εθνών, όταν μάλιστα διαφοροποιούνται ριζικά από αυτό, που εκφράζει από αιώνες για μας τους Ορθοδόξους ο όρος «Ευρώπη» ή «Δύση». 

Συνεχώς διακηρύσσεται, εξ άλλου, ότι η ένωση και ενιαιοποίηση της Ευρώπης πραγματοποιείται με την ενιαία νομοθεσία (Κοινοτικό Δίκαιο), που υπέρκειται των εθνικών νομοθεσιών. Η ιδιότητα του «Μέλους της Ε.Ε.» σημαίνει αυτόματα απώλεια κάθε νοήματος για εθνική κυριαρχία ή αυτονομία. Στο Υπερκράτος Ε.Ε., ήδη με τη συνθήκη της Ρώμης (1957), παραχωρείται κάθε εθνικό δικαίωμα. Ολόκληρος ο εθνικός μας βίος προσδιορίζεται από το Ευρωπαϊκό Κέντρο λήψεων αποφάσεων. Γίναμε επαρχία (σήμερα Νομαρχία) ενός εκτενούς Κράτους. Η προσαρμογή συνόλης της ζωής μας στις κεντρικές αποφάσεις είναι αυτονόητη (πρβλ. παιδεία, εξωτερική πολιτική, οικονομία, διεθνείς σχέσεις, κ.λπ.). Πολλές από τις αλλαγές στον εθνικό μας βίο πείθουν αναντίρρητα ότι ως (Κράτος) Μέλος της Ε.Ε. είμεθα «υποχρεωμένοι» να δεχθούμε τις αποφάσεις τού, όπως εύστοχα ελέχθη, «Διευθυντηρίου», πόσο δε μάλλον, όταν η Ηγεσία μας (Κυβέρνηση και Αντιπολίτευση στο μεγαλύτερό τους μέρος) είναι απόλυτα ταυτισμένη με τη «Δύση» («φιλενωτική» παράταξη). Αυτό αποδείχθηκε περίτρανα σήμερα με την οικονομική κρίση, καρπό της πλήρους υποδούλωσής μας στην παγκόσμια οικονομική ολιγαρχία! 

Πρόκλησις εις την αφυπνιζομένην Ορθόδοξον συνείδησιν 

5. Ποια, λοιπόν, μπορεί να είναι η σχέση των Ορθοδόξων με τον σύγχρονο κόσμο; Κατ’ αρχάς είναι ανάγκη να γίνει κατανοητό, ότι το πρόβλημα δεν είναι η ευρωπαϊκή ενοποίηση ή η προσχώρηση στη Νέα Τάξη και τη Νέα Εποχή, αλλά η δική μας παρουσία σ’ αυτά τα νέα μεγέθη, που συνδέεται με το πώς νοηματοδοτούμε την παράδοσή μας και την σχέση μας μαζί της, αλλά και με τη θέση της αγιοπατερικής πολιτισμικής παράδοσης στις προτεραιότητες του εθνικού μας βίου. Γι’ αυτό, ακριβώς, η Ευρώπη λειτουργεί ως πρόκληση στην αφυπνιζόμενη ορθόδοξη συνείδηση. Πρόκληση όμως όχι μόνο αρνητική, αλλά και θετική, βοηθώντας δηλαδή, όλους τους Ορθόδοξους να επαναπροσδιορίσουν την ταυτότητά τους εν αναφορά προς τον υπόλοιπο κόσμο. 

Επαναπροσδιορισμός της ορθόδοξης ταυτότητάς μας, σημαίνει επανεύρεση της ταυτότητάς μας ως «καινής κτίσεως» μέσα στη συγκεκριμένη κοινωνία, στην οποία κινείται η ύπαρξή μας. Το μέτρο στην περίπτωση αυτή το δίνει η «Προς Διόγνητον Επιστολή» (β’ αι.), «ο αδάμας της Απολογητικής γραμματείας». Όπως λέγει το κείμενο: «Οι Χριστιανοί παρουσιάζουν μια παραδοξότητα στον τρόπο ζωής τους. Πατρίδας οικούσιν ιδίας (ο καθένας ζει στην πατρίδα του), «αλλ’ ως πάροικοι» (σαν να ‘ναι προσωρινοί, μετανάστες)! «Μετέχουσι πάντες ως πολίται και πανθ’ υπομένουσιν ως ξένοι» (είναι πολίτες μιας χώρας, αλλ’ έχουν συνείδηση ότι είναι ξένοι, περαστικοί). «Πάσα ξένη πατρίς εστιν αυτών και πάσα πατρίς ξένη (…). Εν σαρκί τυγχάνουσιν, αλλ’ ου κατά σάρκα ζώσιν». Αυτή είναι, λοιπόν, η νέα πραγματικότητα, που εισήγαγε ο Χριστιανισμός. Αν δεν υπάρχει και λειτουργεί έτσι η Εκκλησία, δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τις δυνάμεις του κόσμου και τις μεθοδεύσεις τους. Αλλ’  αυτό απαιτεί την αναβάπτισή μας στην ορθόδοξη παράδοσή μας, αλλά και την ενότητα όλων των Ορθοδόξων, όχι υπό την μορφή ενός «διορθοδόξου τόξου», που σημαίνει «συσχηματισμό με τον κόσμο» (Ρωμ. 12, 1),  αλλά με την μετοχή στην άκτιστη θεία Χάρη με τα μυστήρια της Εκκλησίας. 

6. Ο συνειδητά Ορθόδοξος ζει και κινείται στην «Νέα Εποχή» και την Ε.Ε. με συγκεκριμένες βεβαιότητες, που αποβαίνουν καθοριστικές για την περαιτέρω παρουσία και στάση του μέσα σ’ αυτήν και γενικά στη νέα παγκόσμια πραγματικότητα. Έχει σαφή συνείδηση της διαμετρικής διαφοράς ορθοδόξου και δυτικοευρωπαϊκού πολιτισμού. Όλες οι εκφάνσεις του ορθοδόξου πολιτισμού αποτυπώνουν τον αγώνα για την ανάδειξη του ανθρώπου σε θεό «κατά χάριν». Ανθρωπολογικό πρότυπο της Ορθοδοξίας δεν είναι ο «καλός καγαθός» άνθρωπος, αλλ’ ο Θεάνθρωπος. 

Οι ορθόδοξοι Λαοί στην πλατιά διαστρωμάτωσή μας είμαστε ζυμωμένοι μέσα σ’ αυτή την πολιτισμική παράδοση, και παρά τις αναμφισβήτητες αλλοιωτικές επιρροές, που έχουμε δεχθεί στην ιστορική μας πορεία, διακρατούμε στην συνείδησή μας τα ζώπυρα αυτής της παραδόσεως. Η μετακαρλομάγνεια Δύση αποκομμένη από την πατερικότητα, ανέπτυξε ένα πολιτισμό, που έχασε κυριολεκτικά την αυθεντική έννοια του Θεού, του ανθρώπου και της κοινωνίας. Ενώ δε παρήγαγε μια εκθαμβωτική επιστημονική πρόοδο, αποδεικνύεται εντελώς ανίσχυρη να διαπλάσει ανθρώπους, που να μπορούν να χρησιμοποιούν τα επιτεύγματα της επιστήμης για τη σωτηρία του ανθρώπου και όχι την καταστροφική εκμετάλλευσή του. Και μόνο οι δύο Παγκόσμιοι Πόλεμοι, ως δημιουργήματα της Ευρώπης και του «πολιτισμού» της, δείχνουν πού μπορεί να οδηγήσει ο «χωρίς Θεό», ρομποτοποιημένος, ευρωπαίος (δυτικός) άνθρωπος. 

7. Υπάρχει όμως και μια άλλη προοπτική. Η Ε.Ε. και η δυτική κοινωνία παρουσιάζονται για την Ορθοδοξία ως αγρός ιεραποστολικός, χώρος μαρτυρίας του λόγου και του τρόπου (στάση ζωής), που συνιστά την ουσία της ορθόδοξης παράδοσης. Αυτή μπορεί να είναι η δική μας προσφορά στον παραπαίοντα σημερινό κόσμο, αλλά αυτό προϋποθέτει Ορθοδόξους… 

Η παρουσία της Ορθοδοξίας στο σύγχρονο κόσμο οφείλει να είναι πρωταρχικά πνευματική και λειτουργική. Η Θεία Λειτουργία, με όλη τη λατρεία μας, είναι ο σημαντικότερος θησαυρός μας, διότι περικλείει και διασώζει δυναμικά το φρόνημα και τη ζωή των Αγίων μας, την πίστη και τον θεονόμο τρόπο ύπαρξής μας.  

Μιλώντας, βέβαια, για λειτουργική θεολογία, αγγίζουμε την πραγματικότητα της Ενορίας, υπό τη διπλή μορφή της, τη μοναστική και την κοσμική. Η διακράτηση της ζωτικότητας του ορθοδόξου πληρώματος εξασφαλίζεται διαχρονικά στο Μοναστήρι και την τοφοδοτούμενη από αυτό πνευματικά Ενορία. Χωρίς την υπαρκτική σχέση πιστού και Ενορίας δεν μπορεί να γίνει σοβαρός λόγος για ορθόδοξη μαρτυρία. Η ζωή της Ενορίας, ως ενεργοποίηση των αγιοπνευματικών χαρισμάτων των μελών της, ασκεί την ισχυρότερη δυναμική και ενεργεί την αποτελεσματικότερη ιεραποστολή. Μέσω της ενοριακής-κοινοτικής ζωής παρουσιάζεται η Ορθοδοξία, όπως είναι: ως ζωή και πνευματική οδός, που δίνει θεοκεντρικό νόημα στη ζωή και αποκαλύπτει τον αληθινό προορισμό της. Η ανασυσπείρωση των Ορθοδόξων στη ζωή της κοινότητας-ενορίας είναι η μόνη ελπίδα για την συνεχή και ιστορική επιβίωσή μας. 

Αυτός είναι ο λόγος, για τον οποίο η ορθόδοξη (εκκλησιαστική) Ηγεσία δεν μπορεί ποτέ να λάβει πολιτικό χαρακτήρα, ως ένα Βατικανό της Ανατολής. Κέντρο της ενότητας των Ορθοδόξων μένει αμετακίνητα ο Χριστός και όχι κάποιος -εκκλησιαστικός έστω- αξιωματούχος. Η προσφυγή στους πολιτικούς μηχανισμούς του κόσμου τούτου, κάτι που γίνεται με τον εγκλωβισμό στον Οικουμενισμό, είναι για την Ορθοδοξία όχι ενδυνάμωση, αλλά αποδυνάμωση. Η Ορθοδοξία λειτουργεί ενωτικά και καταλλακτικά ως πνευματική δύναμη, προσευχομένη και αγωνιζομένη «υπέρ της του κόσμου ζωής και σωτηρίας».

Εφημερίδα Ορθόδοξος Τύπος
8 Νοεμβρίου 2013