ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΣΙΑ, ΠΡΩΤΟΠΡ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΥ, Η ΟΔΟΣ, ΚΕΙΜΕΝΑ ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΣΙΑ

_________

Πρωτοπρεσβυτέρου Γεώργιου Δημ. Μεταλληνού, Η Οδός, Κείμενα εισαγωγικά στην Ορθοδοξία, Α΄ έκδοση Ιανουάριος 2016, σσ. 328.

Του θεολόγου κ. Ανδρέα Κυριακού

=====

Το υπό κρίσιν πολυσέλιδο πόνημα του εκλεκτού συγγραφέως, που κυκλοφόρησε το 2013 στα αγγλικά, «ήλθε να καλύψει έν σημαντικό κενό στις θεολογικές και κατηχητικές ανάγκες των ξένων Ορθοδοξων αδελφών μας» όπως σημειώνει στον Πρόλογό του ο αρχιμανδρίτης Κύριλλος, Καθηγούμενος του Ιερού Ησυχαστηρίου Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου. 

Στην πραγματικότητα πρόκειται για επιμέρους μελέτες του π. Γεωργίου, που, όπως σημειώνει ο ίδιος, παρόλον που «έχουν συνταχθεί ανεξάρτητα η μία από την άλλη, ενίοτε δε και σε μεγάλη χρονική απόσταση μεταξύ τους, διατηρούν ενότητα θεματική, διότι σχετίζονται με όψεις του ιδίου μυστηρίου, που είναι η Ορθοδοξία και η αποστολικοπατερική της βίωση ως Ορθοπραξία».

Η εύστοχη επιλογή του τίτλου Οδός, με την καινοδιαθηκική έννοια του όρου (παρ. οδός του Κυρίου, οδός του Θεού, Πραξ. ιη΄25-26) μας αποκαλύπτει ότι το παρόν παρουσιάζει, σε μικρές ενότητες, τα βασικά δεδομένα της Ορθόδοξης Χριστιανικής πίστεως.

Μιλώντας λ.χ. για το φαινόμενο των αιρέσεων ο συγγραφέας παρουσιάζει τις παλαιές αιρετικές παραφυάδες, από το γνωστικισμό μέχρι το νεστοριανισμό και μονοφυσιτισμό. Όπως σημειώνει όμως «η μεγαλύτερη και τραγικότερη διαίρεση στην Εκκλησία επήλθε τον 9ο και 11ο αιώνα, εξ αιτίας των αξιώσεων των παπών της Ρώμης». Εδώ δεν διαστάζει να διατυπώσει (στα 2013) την απαίτηση ότι το παπικό πρωτείο επιβάλλεται να συζητηθεί στην Πανορθόδοξη Σύνοδο. Όμως, όπως είναι τοις πάσι γνωστό, με βάση τις οικουμενιστικές μεθοδεύσεις τέτοιο θέμα δεν τέθηκε καν στο θεματολόγιο της Συνάξεων των Προκαθημένων τον Ιανουάριο του 2016, πολύ δε περισσότερο δεν εθίγη, ούτε ψιλώ ονόματι, στο Κολυμβάριο τον παρελθόντα Ιούνιο. Τουναντίον ο εκπεσών Παπισμός (κι ο λοιπός εσμός των αιρετιζόντων) απενοχοποιήθηκε πλήρως με πρωτοφανή κι ανυποχώρητη επιμονή, που παραπέμπει σε ακατανόητες εμμονές και χαρακτηρίσθηκε πανηγυρικώς ως «ετερόδοξη Εκκλησία»! Όσο κι αν θέλει ο ψύχραιμος παρατηρητής να αποφύγει το λογισμό ότι αυτός ήταν ο προφανής κι αμετάθετος στόχος της «Συνόδου» της Κρήτης, τα πράγματα και η ροή των γεγονότων εκεί σπρώχνουν τη σκέψη του.

Ιδιαίτερη εντύπωση προκαλεί η ανάγνωση του κεφαλαίου που επιγράφεται «Φιλοκαλική διάκριση Ορθοδοξίας και  αιρέσεως». Σημειώνει εκεί εμφαντικά: «Ορθόδοξη είναι η πίστη που λειτουργεί σωτηριολογικά. Και είναι ακριβώς σ’ αυτό το σημείο, που διαφοροποιείται η αίρεση από την Ορθοδοξία. Η αίρεση είναι η νόθευση της πίστεως και ταυτόχρονα η αναίρεσή της, διότι νοθεύει την πίστη σε δύο κατευθύνσεις. Αφ’ ενός μεν εν αναφορά προς το «πιστευόμενον» (τον Χριστόν) και αφ’ ετέρου σε σχέση με τον τρόπο αποδοχής του Χριστού. Ο Χριστός στην αίρεση τεμαχίζεται και γίνεται δεκτός όχι ολόκληρος, αλλά από ένα τεμαχισμένο-όχι ολόκληρο – άνθρωπο».

Ευχαριστούμε τον π. Γεώργιο, που με τα συγγράμματά του μας στηρίζει στους αποκαλυπτικούς καιρούς μας και μάχεται, με όπλο την αποστολικοπατερική μαρτυρία, τον επελαύνοντα κακόδοξο οικουμενισμό.