Ἡ συμπλοκή τοῦ Ὁσίου Ἰωσήφ τοῦ Ἡσυχαστή μέ τά δαιμόνια
Ο Άγιος Θεός έδωσε στον άνθρωπο «την εξουσίαν του πατείν επάνω όφεων και σκορπίων και επί πάσαν την δύναμιν του εχθρού» (Λουκ. ι’ 19). Αυτό το κατόρθωσε ο Γέρων Ιωσήφ με τη χάρη του Θεού. Γι’ αυτό ποτέ δεν λησμονεί να επαναλαμβάνει ότι ο άνθρωπος χωρίς τη χάρη του Θεού είναι μηδέν.
Θα παραθέσουμε τώρα ένα κείμενο, που αποτελεί το καταστάλαγμα όλης της εμπειρίας που απόκτησε στη σύγκρουση εναντίον των δαιμόνων. Είναι ένα μοναδικό κείμενο άφθαστου μεγαλείου και ηρωισμού με λεπτότητα και ακρίβεια εκφράσεων, που φανερώνουν το μέγεθος και τον τρόπο της συμπλοκής με τους δαίμονες. Είναι ίσως το εκφραστικότερο κείμενο της Ασκητικής Γραμματείας, όπου περιγράφονται κατορθώματα γενναίων ανδρών.
«Να, μάρτυρας μου ο Κύριος, που εξολοθρεύει τους ψεύτες μαζί με το ψέμα τους, περισσότερο από εικοσιπέντε χρόνια μέσα στον κόσμο δίνω αιματηρή πάλη με τους δαίμονες. Κατέβηκα στο βυθό του πελάγους, γυμνός από αυταρέσκεια και δικό μου θέλημα, για να βρω τον πολύτιμο Μαργαρίτη. Υπέταξα τον ίδιον το Σατανά με όλο το στράτευμα, την επιστήμη και την τέχνη του. Και με ταπείνωση αφού τον σταμάτησα τον ερωτώ: Γιατί έχεις τόση μανία εναντίον μας και μας πολεμάς με τόσον θυμό; Και μου λέγει: Για να έχω συντρόφους πολλούς εις τον Άδην και να καυχώμαι εις τον Ναζωραίον Ιησούν ότι δεν είμαι ο μόνος παραβάτης εγώ, αλλά ιδού πόσοι άλλοι είναι μαζί μου! Και πάλιν ανέβηκα στους ουρανούς με τη χάρη και την πνευματική θεωρία και είδα τις ανέκφραστες ομορφιές του παραδείσου, που ετοίμασε ο Θεός για όσους τον αγαπούν» .
Με τη χάρη του Θεού, ο Γέρων Ιωσήφ, είχε αυτήν την τρομερή εμπειρία, που τόσον απλά μας περιέγραψε. Έπιασε με τα χέρια του τον ίδιο το Σατανά και αφού τον έδεσε, απέσπασε από αυτόν, την πονηρή δικαιολογία και καύχησή του. Δεν θα είναι μόνος αυτός στον Άδη, αλλά τόσοι άλλοι θα τον ακλουθούν.
Έπειτα από την τιτάνια αυτή μονομαχία, ο Άγιος Θεός, έδειξε στον μακαριστό Γέροντα Ιωσήφ τα κάλλη του Παραδείσου. Εδώ βρίσκει εφαρμογή ο λόγος του: «Εις τους μεγαλύτερους πειρασμούς βρήκα την μεγαλύτερη παράκληση». Είναι ο ίδιος ο λόγος που είπε ο βασιλεύς, δηλαδή ο Χριστός στον Άγιον Ανδρέα: «Δεν προσφέρω το πικρό μόνον ούτε πάλιν το γλυκό, αλλά πότε το ένα και πότε το άλλο. Το ένα διαδέχεται το άλλο».
Κατά τύχη, διηγείται ο Γέρων Ιωσήφ, ήλθε κάποιος από τον κόσμο γνωστός μας να μας δει. Και τη νύκτα τον έβαλα να κοιμηθεί στο καλυβάκι μου. Και έρχονται οι δαίμονες, καθώς είχαν συνήθειαν σε εμένα, και τον έπιασαν στο ξύλο, και βάζει κάτι φωνές! Έφριξε ο άνθρωπος. Κόντευε να τα χάσει. Έτρεξα ευθύς.
-Τί έχεις; του λέω.
-Οι δαίμονες, λέει, παρ’ ολίγον θα με έπνιγαν! Με σκότωσαν στο ξύλο!
-Μη φοβάσαι, του λέω, ιδικές μου ήταν αυτές και κατά λάθος τις έφαγες εσύ απόψε! Όμως μην ανησυχείς. Του είπα και άλλα τοιαύτα φαιδρά να τον ηρεμήσω. Αλλ’ στάθηκε αδύνατον. Δεν μπορούσε να παραμείνει πλέον εις τον τόπον εκείνον του μαρτυρίου. Έντρομος κοίταζε δεξιά και αριστερά και παρακαλούσε να φύγει. Νύχτα – μεσάνυκτα τον οδήγησα στην Αγία Άννα και επέστρεψα. Είμαστε εις τον Άγιον Βασίλειο τότε».
Εκείνο το βράδυ, συνεχίζει ο Γέρων Ιωσήφ, μου έδειξε ο Θεός την κακία του Σατανά. Ήμουν πολύ ψηλά εις ένα ωραίο μέρος και από κάτω ήταν σαν πλατεία και κοντά θάλασσα. Και είχαν στήσει οι Δαίμονες μυριάδες παγίδες. Και περνούσαν οι μοναχοί και πέφτοντας οι παγίδες άλλον έπιαναν από το κεφάλι, άλλον από το πόδι, άλλον από το χέρι, από τα ρούχα, απ’ όπου ήταν τρόπος.
Ο δε βύθιος δράκοντας είχε το κεφάλι του έξω από τη θάλασσα και βγάζοντας φωτιά από το στόμα του, τα μάτια και τη μύτη, χαιρόταν και ηγάλλετο στην πτώση των μοναχών. Εγώ δε βλέποντας τον έβριζα.
-Ω βύθιε δράκοντα! έλεγα. Δι’ αυτό μας απατάς και μας παγιδεύεις!
Και συνήλθα έχοντας χαρά μαζί και θλίψη. Χαρά, γιατί είδα τις παγίδες του Διαβόλου. Θλίψη για την πτώση μας, για τον κίνδυνο, που μας απειλεί εφ’ όρου ζωής. Από τότε ήλθα σε μεγάλη ειρήνη και προσευχή» .
Ο Γέρων Ιωσήφ ως παλαίμαχος και έμπειρος αγωνιστής εναντίον των δαιμόνων μας καταθέτει ως συμπέρασμα την πολύτιμη πείρα του. Εμπειρία που είναι ποτισμένη με ιδρώτα, κόπο, πόνο, δάκρυα και βάσανα, αλλά και πλημμυρισμένη από την δροσοβόλο πνοή της χάριτος του Αγίου Πνεύματος.
«Μη παραξενεύεσαι, τέκνον μου. Ο γλυκύς Ιησούς μέσα στις θλίψεις βρίσκεται. Και μόλις θα τον ζητήσεις, θα σου προβάλει τις θλίψεις. Η αγάπη του είναι μέσα στα βάσανα. Λίγο μέλι σου δείχνει και από κάτω έχει κρύψει ολόκληρη αποθήκη πίκρας. Προηγείται το μέλι της χάριτος και ακολουθεί η πίκρα των πειρασμών.
Όταν θελήσει να σου στείλει τα βάσανα σε ειδοποιεί και ως αγγελιαφόρο σου στέλνει χάριν ανάλογη. Σαν να σου λέει· γίνου έτοιμος!
Είναι αγώνας σ’ αυτήν τη ζωή, αν θέλεις να κερδίσεις, δεν είναι αστεία! Με ακάθαρτα πνεύματα πολεμάς, που δεν μας ρίχνουν γλυκά και λουκούμια, αλλά μυτερές σφαίρες που θανατώνουν ψυχήν, όχι σώμα».
http://vatopaidi.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου